تفاوت DVR و NVR چیست؟ کدام بهتر است؟

در سیستم‌های نظارتی و امنیتی مبتنی بر دوربین مداربسته، دو نوع اصلی از دستگاه‌های ضبط و مدیریت تصویر مورد استفاده قرار می‌گیرند: DVR و NVR. هرچند هر دو این دستگاه‌ها وظیفه‌ی ذخیره‌ سازی و مدیریت تصاویر دوربین‌ها را بر عهده دارند، اما تفاوت‌های بنیادینی در ساختار عملکرد، نوع اتصال و فناوری پردازش تصویر دارند. در نتیجه از هر کدام این دستگاه‌ها برای مصارف مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرد که در ادامه مقاله، به بررسی دقیق‌تر تفاوت‌های فنی، مزایا و معایب هر سیستم و نکاتی برای انتخاب مناسب بین NVR و DVR خواهیم پرداخت.

بررسی تخصصی و دقیق تفاوت DVR و NVR قبل خرید

DVR که مخفف عبارت Digital Video Recorder است، بیشتر در سیستم‌های آنالوگ یا HD-TVI/HD-CVI کاربرد دارد و عملیات رمزگذاری و پردازش تصاویر را در خود دستگاه ضبط‌ کننده انجام می‌دهد. در این حالت، سیگنال‌های ویدئویی از طریق کابل‌های کواکسیال به دستگاه منتقل می‌شوند و DVR وظیفه دارد آن‌ها را به داده‌های دیجیتال قابل ذخیره تبدیل کند.

از سوی دیگر، NVR یا Network Video Recorder، نوعی دستگاه ضبط مخصوص سیستم‌های مداربسته تحت شبکه (IP) است. برخلاف DVR، NVR پردازش و رمزگذاری تصاویر را معمولاً در داخل خود دوربین‌های IP انجام می‌دهد و دستگاه ضبط بیشتر نقش ذخیره‌ سازی و مدیریت مرکزی را ایفا می‌کند. ارتباط بین NVR و دوربین‌ها نیز از طریق شبکه‌های کامپیوتری (LAN یا اینترنت) صورت می‌گیرد و کابل‌های شبکه (CAT5e/CAT6) جایگزین کابل‌های کواکسیال شده‌اند.

تفاوت‌های عملکردی میان NVR و DVR

از نظر ساختاری و عملکردی، DVR و NVR دو مسیر متفاوت در مدیریت و ذخیره‌ سازی داده‌های ویدئویی را طی می‌کنند. دستگاه DVR، که اغلب در سیستم‌های نظارت آنالوگ یا HD-TVI به کار می‌رود، سیگنال‌های خام ویدئویی را که از طریق کابل کواکسیال از دوربین‌ها دریافت می‌کند، در داخل خود پردازش، رمزگذاری و ذخیره می‌نماید. این بدان معناست که پردازش تصویر کاملاً وابسته به سخت‌ افزار داخلی DVR است.

در مقابل، NVR که مختص دوربین‌های IP طراحی شده، داده‌های ویدئویی را به‌ صورت پیش‌ رمزگذاری‌ شده از دوربین‌ها دریافت می‌کند و تنها وظیفه ذخیره‌ سازی، مدیریت و بعضاً بازپخش و تحلیل نرم‌ افزاری را بر عهده دارد. این رویکرد باعث می‌شود دستگاه NVR بار پردازشی سبک‌تری داشته باشد و در عین حال بتواند با دوربین‌هایی با کیفیت تصویر بالا و قابلیت‌های هوشمند سازگاری کاملی داشته باشد.

از آنجا که دوربین‌های آنالوگ در مقایسه با دوربین‌های IP از لحاظ فناوری محدودیت بیشتری دارند، نمی‌توانند بسیاری از قابلیت‌های هوشمند نظیر شمارش افراد، تشخیص حرکت پیشرفته یا تشخیص پلاک را ارائه دهند. در حالی که NVR با دوربین‌های IP سازگار است و می‌تواند به راحتی این ویژگی‌ها را مدیریت کرده و پشتیبانی کند. علاوه بر این، NVR انعطاف‌ پذیری بسیار بالاتری در پشتیبانی از وضوح‌های مختلف تصویر دارد، در حالی که DVR‌ها معمولاً به فرمت‌های خاص و رزولوشن‌های محدودتری وابسته‌اند که در دیتاشیت دستگاه مشخص شده است.

نکته جالب در مسیر پیشرفت فناوری NVR به‌ خصوص در برندهایی مانند هایک‌ ویژن است. در ابتدا، اتصال دوربین‌ها به NVR تنها از طریق سوئیچ‌های شبکه (معمولاً PoE) صورت می‌گرفت. اما در مدل‌های پیشرفته‌تر، این برند پورت‌های PoE را مستقیماً در بدنه NVR تعبیه کرد، که موجب کاهش نیاز به سوئیچ جداگانه و ساده‌ سازی فرآیند نصب شد. این در حالی است که DVR فاقد چنین امکانی است و صرفاً از طریق کابل کواکسیال و آداپتورهای جداگانه تغذیه و اتصال انجام می‌پذیرد.

تفاوت در نحوه اتصال دوربین به دستگاه ضبط

نوع ارتباط میان دوربین و دستگاه ضبط یکی دیگر از تفاوت‌های کلیدی بین NVR و DVR محسوب می‌شود. در سیستم‌های مبتنی بر DVR، دوربین‌های آنالوگ یا HD از طریق کابل کواکسیال به دستگاه متصل می‌شوند. این کابل‌ها به‌ صورت ترکیبی با سیم برق (RG59+Power) در بستر فیزیکی انتقال، هم وظیفه ارسال تصویر و هم تغذیه برق را ایفا می‌کنند. این نوع کابل‌کشی بیشتر در پروژه‌های سنتی یا کم هزینه استفاده می‌شود.

از طرف دیگر، دوربین‌های IP که با NVR هماهنگ هستند، از طریق کابل شبکه (CAT5e یا CAT6) به دستگاه متصل می‌شوند. این کابل‌ها علاوه بر انتقال داده، در صورت پشتیبانی از فناوری PoE (Power over Ethernet) می‌توانند برق مورد نیاز دوربین‌ها را نیز تأمین کنند. در مدل‌هایی که از NVR با پورت PoE داخلی استفاده می‌شود، نیازی به سوئیچ شبکه خارجی نخواهد بود و اتصال دوربین‌ها مستقیماً به NVR انجام می‌گیرد.

علاوه بر این موارد، در سیستم‌های مبتنی بر NVR امکان استفاده از دوربین‌های بی‌سیم (Wi-Fi) نیز فراهم است. این دوربین‌ها بدون نیاز به کابل‌کشی گسترده، از طریق شبکه بی‌سیم به NVR متصل می‌شوند و گزینه‌ای ایده‌آل برای پروژه‌های کوچک یا مکان‌هایی با محدودیت کابل‌کشی به شمار می‌روند.

• اگر هنوز دستگاه NVR خود را راه اندازی نکردید، همین الان کلیک کنید!

تفاوت نرخ فریم در NVR و DVR

نرخ فریم یا همان Frame Rate یکی از شاخص‌های مهم در کیفیت روانی تصاویر ویدئویی ضبط‌ شده است. در سیستم‌های DVR، به دلیل محدودیت‌های سخت‌ افزاری و نحوه پردازش سیگنال آنالوگ، معمولاً نرخ فریم ضبط‌ شده در رزولوشن‌های بالا به 15 فریم در ثانیه (fps) محدود می‌شود. این در حالی است که NVRها، با تکیه بر فناوری دیجیتال و توان پردازشی بالاتر، امکان ضبط و پشتیبانی از نرخ فریم کامل 25 یا حتی 30 fps در کیفیت‌های بالا (مانند 4K) را دارند. شایان ذکر است که نرخ فریم نهایی ضبط‌ شده وابسته به دو عامل اصلی است:

1. نرخ فریم خروجی دوربین (مثلاً 30 fps)
2. حداکثر نرخ فریم قابل پشتیبانی توسط دستگاه ضبط‌ کننده (مثلاً 15 fps)

در صورتی که نرخ فریم دستگاه از نرخ خروجی دوربین کمتر باشد، تصاویر صرفاً با نرخ پایین‌تر ضبط می‌شوند. به‌ عنوان نمونه، اگر دوربین IP دارای نرخ فریم 30 باشد، اما دستگاه DVR تنها 15 فریم در ثانیه را پشتیبانی کند، خروجی نهایی به 15 fps محدود خواهد شد.

تفاوت NVR و DVR در قابلیت‌های دسترسی و شبکه

یکی از مزیت‌های کلیدی NVR نسبت به DVR، ساختار پیشرفته شبکه‌ای آن است. دستگاه‌های NVR از پایه برای فعالیت در بستر شبکه طراحی شده‌اند و از پروتکل‌های پیشرفته شبکه‌ای مانند HTTP, HTTPS, RTSP, TCP/IP, IPv6, FTP, SMTP, DDNS و سایر پروتکل‌های امنیتی و ارتباطی پشتیبانی می‌کنند. به همین دلیل، NVR می‌تواند در هر نقطه‌ای از شبکه داخلی یا از طریق اینترنت قرار گیرد و با سطح دسترسی بسیار بالایی تصاویر را ارسال یا دریافت کند.

در مقابل، DVR نیز قابلیت اتصال به شبکه را دارد، اما محدودیت‌هایی در امکانات ارتباطی و انعطاف‌ پذیری دارد. برای مثال، برای مشاهده تصاویر از راه دور، باید DVR از طریق پورت LAN به شبکه متصل شود و تنظیمات انتقال پورت یا DDNS روی مودم یا روتر انجام شود. در نتیجه، اگر اولویت شما مدیریت تصاویر در بستر شبکه، انتقال و ذخیره‌ سازی ابری یا دسترسی چند نقطه‌ای به سیستم نظارتی است، استفاده از NVR گزینه‌ای مناسب‌تر، کارآمدتر و امن‌تر به شمار می‌رود.

تفاوت‌های ظاهری بین DVR و NVR

اگرچه در نگاه اول ممکن است دستگاه‌های DVR و NVR از نظر ظاهری شباهت‌هایی داشته باشند، اما با بررسی دقیق‌تر پنل پشتی آن‌ها، تفاوت‌های مهمی در پورت‌ها و نحوه اتصال تجهیزات مشاهده می‌شود.

DVRها معمولاً دارای چندین ورودی BNC برای اتصال مستقیم دوربین‌های آنالوگ یا HD هستند. این پورت‌ها به کابل‌های کواکسیال متصل می‌شوند. همچنین خروجی‌های HDMI/VGA، پورت‌های صدا (در برخی مدل‌ها)، LAN و USB نیز در این دستگاه‌ها وجود دارند.

در مقابل، NVRها فاقد ورودی BNC هستند و به جای آن دارای پورت‌های شبکه (RJ45) برای اتصال دوربین‌های IP می‌باشند. در برخی مدل‌ها، به‌ ویژه در برندهایی مثل داهوا، پورت‌های PoE داخلی نیز دیده می‌شود که امکان تغذیه و اتصال هم زمان دوربین‌ها را تنها با یک کابل شبکه فراهم می‌کنند. این ویژگی باعث می‌شود نصب NVRها سریع‌تر، منظم‌تر و کم‌ هزینه‌تر انجام گیرد.

در نتیجه، بررسی ظاهری پورت‌های موجود در پنل پشتی دستگاه یکی از روش‌های ساده برای تشخیص نوع آن (DVR یا NVR) و برنامه‌ ریزی مناسب برای کابل‌کشی پروژه نظارتی است.

تفاوت قیمت میان NVR و DVR

یکی از نخستین و ملموس‌ترین اختلافات میان دستگاه‌های NVR و DVR، تفاوت در قیمت آن‌هاست. در اغلب موارد، سیستم‌های ضبط مبتنی بر شبکه (NVR) دارای قیمت بالاتری نسبت به سیستم‌های ضبط دیجیتال سنتی (DVR) هستند. این اختلاف قیمت بی‌دلیل نیست و ریشه در ویژگی‌ها و فناوری‌های پیشرفته‌تری دارد که در طراحی و عملکرد NVR به کار رفته است.

دستگاه‌های NVR معمولاً به پردازنده‌های قوی‌تری مجهز هستند که امکان پشتیبانی از تجزیه‌ و تحلیل‌های پیشرفته و قابلیت‌های هوشمند مانند تشخیص چهره، شمارش افراد یا تحلیل حرکت را فراهم می‌کنند. همچنین بهره‌گیری از معماری تحت شبکه، نیازمند سازگاری با استانداردهای نوین ارتباطی و رمزنگاری داده‌هاست که همگی باعث افزایش قیمت نهایی محصول می‌شوند.

از طرف دیگر، دوربین‌های IP که با NVR همخوانی دارند نیز به دلیل استفاده از فناوری‌های مدرن در بخش سخت‌ افزار و نرم‌ افزار، قیمت بالاتری نسبت به دوربین‌های آنالوگ یا HD-TVI دارند. این موضوع طبیعتاً بر قیمت کلی سیستم نظارتی تحت شبکه تأثیر می‌گذارد.

در مقابل، DVRها به دلیل طراحی ساده‌تر و محدودتر بودن در امکانات، هزینه تولید پایین‌تری دارند. همچنین، استفاده از کابل‌های کواکسیال و دوربین‌های آنالوگ یا HD باعث می‌شود کل سیستم از نظر اقتصادی مقرون‌ به‌ صرفه‌تر باشد. بنابراین، اگر بودجه محدودتری در اختیار دارید و نیازی به امکانات پیشرفته هوش مصنوعی یا شبکه‌ بندی ندارید، سیستم‌های مبتنی بر DVR انتخاب منطقی‌تری به شمار می‌روند.

وجوه اشتراک بین NVR و DVR

اگرچه DVR و NVR در بسترهای متفاوتی عمل می‌کنند، اما نقش بنیادی آن‌ها در سامانه‌های نظارت تصویری یکسان است. هر دو دستگاه به عنوان ضبط‌ کننده مرکزی وظیفه دریافت، ذخیره‌ سازی، مدیریت و بازپخش تصاویر دوربین‌های مداربسته را بر عهده دارند. به عبارت دیگر، در هر دو سیستم، بخش ضبط تصاویر از بخش تولید تصویر (یعنی دوربین) جدا شده و در قالب یک واحد پردازشی مستقل عمل می‌کند. هر دو دستگاه در مدل‌هایی با تعداد کانال‌های متنوع مانند 4، 8، 16، 32 یا 64 کانال عرضه می‌شوند که این عدد معرف حداکثر تعداد دوربین قابل پشتیبانی در سیستم است.

انتخاب تعداد کانال‌ها بستگی مستقیم به ابعاد پروژه نظارتی و تعداد نقاط تحت پوشش دارد. به طور کلی، اگرچه ساختار داخلی و فناوری به‌ کاررفته در DVR و NVR متفاوت است، اما از منظر کاربری، هدف نهایی هر دو دستگاه یکسان بوده و آن مدیریت و ضبط تصاویر امنیتی به‌ صورت متمرکز است.

نکته قابل توجه این است که دستگاه NVR با توجه به ماهیت شبکه‌ محور خود، بیشتر با دوربین‌های IP سازگار است که قابلیت انتقال صدا را به‌ صورت دو طرفه دارند. به همین دلیل، بسیاری از مدل‌های NVR از مکالمه دو طرفه (Two-Way Audio) نیز پشتیبانی می‌کنند که در کاربردهای امنیتی و مدیریتی اهمیت بالایی دارد. همچنین باید هر دو دستگاه را برای بهبود عملکرد به روزرسانی کنید که در این مقاله می‌توانید مراحل آن را مشاهده کنید.

حال خرید کدام بهتر است؟ NVR یا DVR؟

با توجه به آنچه در مقایسه میان NVR و DVR بررسی شد، سیستم‌های نظارت تصویری مبتنی بر شبکه (NVR) به دلیل ساختار مدرن، هوشمند و قابلیت‌های پیشرفته ارتباطی و پردازشی، از انعطاف‌ پذیری بالاتری برخوردار هستند. این سیستم‌ها به‌ ویژه در محیط‌هایی که نیاز به گسترش، کنترل از راه دور یا تجزیه‌ و تحلیل دقیق داده‌ها وجود دارد، گزینه‌ای حرفه‌ای و ایده‌آل محسوب می‌شوند. با این حال، یکی از چالش‌های اصلی در انتخاب NVR، هزینه بالاتر تجهیزات و زیرساخت‌های شبکه‌ای مورد نیاز است.

برای تصمیم‌گیری مناسب، باید ابتدا ماهیت پروژه و نیاز کاربری به‌ طور دقیق مشخص شود. در پروژه‌های ساده یا کوچک مانند منازل، دفاتر کاری کوچک، مغازه‌ها یا محیط‌های با تعداد کم دوربین، استفاده از سیستم آنالوگ HD همراه با دستگاه DVR انتخابی مقرون‌ به‌ صرفه و کاربردی خواهد بود. این سیستم‌ها با وجود محدودیت‌های تکنولوژیک، در بسیاری از کاربردهای روزمره پاسخگوی نیازهای پایه امنیتی هستند.

در مقابل، برای فضاهای بزرگ‌تر نظیر کارخانه‌ها، فروشگاه‌های زنجیره‌ای، دفاتر مرکزی یا اماکنی با الزامات امنیتی بالا، انتخاب سیستم‌های تحت شبکه به دلیل مقیاس‌ پذیری، قابلیت ارتقا، کیفیت تصویر بالا در بستر شبکه، انتخابی منطقی‌تر و حرفه‌ای‌تر است. البته، در برخی موارد خاص، ممکن است سیستم آنالوگ HD به دلیل پایداری، سهولت نصب یا سازگاری با شرایط محیطی، عملکرد بهتری از خود نشان دهد. به همین دلیل، ارزیابی دقیق شرایط پروژه، اولویت‌های فنی و بودجه‌ای، پیش از انتخاب نوع دستگاه ضبط‌ کننده، امری ضروری است.

سخن آخر

DVR (Digital Video Recorder) و NVR (Network Video Recorder) دو نوع اصلی دستگاه ضبط در سیستم‌های مداربسته هستند که هرکدام متناسب با نوع دوربین (آنالوگ یا تحت شبکه) طراحی شده‌اند. تفاوت اصلی این دو در نحوه دریافت، پردازش و ذخیره‌ سازی داده‌های ویدئویی است. DVR داده‌های آنالوگ را از طریق کابل کواکسیال دریافت و پردازش می‌کند، در حالی که NVR تصاویر دیجیتال دوربین‌های IP را از طریق شبکه دریافت و ذخیره می‌نماید.

شناخت تفاوت‌های DVR و NVR از این جهت اهمیت دارد که انتخاب صحیح دستگاه بر اساس نیازهای پروژه، نوع محیط، بودجه و آینده‌نگری در توسعه سیستم، تأثیر مستقیمی بر کیفیت عملکرد و کارایی سیستم نظارتی خواهد داشت. در این مقاله به بررسی دقیق تفاوت NVR و DVR پرداختیم. شما عزیزان می‌توانید سوالات خود را در این زمینه با کارشناسان ما در میان بگذارید.